Ένας Χρόνος Πέρασε...

Πριν από ένα χρόνο και 4 μέρες έφτασα στην Αμερική, με τον άντρα μου, την κόρη μου και τη σκυλίτσα μου. 

Η ζωή δεν είναι εύκολη, πόσο μάλλον όταν αλλάζεις ήπειρο στα 42 σου!!

Η ζωή όμως είναι όμορφη, όταν καταλαβαίνεις πόσο τυχερός είσαι!

Και είμαι πολύ τυχερή που βρήκα τον πρίγκιπά μου, έστω και στα 38 μου, που μας χάρισε η επιστήμη - Θεού επιτρέποντος πάντοτε - ένα παιδάκι υγιέστατο και πανέξυπνο (να μη πω για ομορφιά γιατί είμαι κουκουβάγια από τις λίγες), και που με πήρε μια-δυό μέρες πριν ξεσπάσει αυτή η τρέλλα που επικρατεί αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και με έφερε σε αυτό το μέρος που κάποιοι το λένε "γη της επαγγελίας" κάποιοι το λένε "χώρα του καπιταλισμού" κι εγώ το λέω απλά σπίτι μου, μιας κι αποφάσισα να στήσω εδώ το σπιτικό μας και θα το κάνω με χαμόγελο και όσο μπορώ περισσότερη αγάπη.

Πέρασε λοιπόν ένας χρόνος εδώ, και, κοιτώντας πίσω, δεν λυπάμαι καθόλου.  Έκανα πολλά πράγματα μέσα σε αυτούς τους 12 μήνες, πράγματα ίσως βαρετά και τετρημένα για αλλους, αλλά για μένα που είμαι λίγο σπαστικιά με την τάξη και την σειρά, βασικά και πολύ σημαντικά.  Κι έχω ακόμη πολλά μπροστά μου...

Άφησα πίσω μου τους γονείς μου, τα αδέλφια μου, τους φίλους μου, τους κουμπάρους μου, τις διαδρομές μου τις καθημερινές, τον εαυτό μου τον Έλληνα, κι ήρθα εδώ να γίνω Αμερικανή, να βγω αλλους φίλους, άλλες διαδρομές και μια νέα πατρίδα.  Οι γονείς, οι φίλοι και οι κουμπάροι αναντικατάστατοι, αξέχαστοι κι ανεκτίμητοι, αλλά τώρα πια η οικογένειά μου είναι ο άντρας μου, το παιδί μας και το σκυλί μας... Έτσι είναι τα πράγματα στη ζωή.

Μιλάω καθημερινά με όσους φίλους με θυμούνται ακόμη, με τους γονείς μου και την πεθερούλα μου, και βλεπω ότι η ζωή θα συνεχιστεί, είτε είμαι εκεί, είτε λείπω.  Οπότε, συνεχίζω κι εγώ τη ζωή μου εδώ.

Κι αυτό που κάνω πιο πολύ από όλα εδώ στο διαμερισματάκι μας, στο δίπατο σπίτι του 1935, με τα ψηλά ταβάνια και τα ευρύχωρα δωμάτια, με τα πολλά παράθυρα και τη φωτεινή κουζίνα, είναι να μαγειρεύω.  Όλο φτιάχνω ότι ορέγομαι και ταΐζω την οικογένεια.  Με πολλή αγάπη. Και μοιράζω και τα "αποτελέσματα" στους 2-3 φίλους και συγγενείς που έχουμε εδώ.  Διαβάζω τα βιβλία που έφερα από την Ελλάδα, διαβάζω την ιστοσελίδα της Μάρθας Στιούαρτ, διαβάζω την ιστοσελίδα της φίλης μου -πλέον - της Κικής την "Μικρή Κουζίνα", πάω από εδώ, πάω από εκεί, όλο και σκαρώνω κάτι καινούριο. Προσπαθώ δηλαδή.  Και απολαμβάνω όλες τις μανάδες και μη, όλες τις οικοκυρές και μη, όλες τις ορεξάτες και μη, που βάζουν αυτό το έρημο το τσουκάλι στη φωτιά κάθε μέρα και προσπαθούν για το σπίτι τους, για την αγάπη της οικογένειας, για το κέφι τους...

Κι εγώ, γι' αυτό το κάνω.  Και για ψυχοθεραπεία.  Κι όταν είναι, καλή ώρα, 1 η ώρα το πρωί και κάθομαι μπροστά στο λαπιτόπι μου, που στην ουσία είναι το μόνο πράγμα που με ενώνει με το παρελθόν μου (εργασιακό και μη), και χαζεύω τον νεροχύτη μου καθαρό-καθαρό, τα ταψιά μου στη σειρά έτοιμα για δράση αύριο το πρωί, σκέφτομαι τις δουλειές της αυριανής ημέρας και οργανώνομαι για να τις προλάβω, καταλαβαίνω ότι έχω ήδη μια ζωή στρωμένη εδώ, ότι όλα θα πάνε καλά, και ότι έχω κάνει ήδη πολλά βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση...

Άντε, κι άμα πετύχουν αύριο τα σουτζουκάκια μου (θα τα κάνω με πατάτες τηγανιτές γιατί αρέσουν στην φαμίλια), θα ποστάρω και φωτό!!

Και σε άλλα με υγεία!

Υ.Γ.: Η φωτό είναι η θέα από το παράθυρο της κουζίνας μας! Πριν από έναν μήνα που χιόνιζε κάθε τρεις μέρες και είχαμε σταλακτήτες!!